"... cantar unha vida enteira cun chisquiño de proveito...": un Romance para festejar el Dies Natalis de nuestra M M Antonia-2023

De izquierda a derecha: D. Santiago Fernández, Don José-Antonio Seoane, D. Antonio Pena
D. Juan Carlos Martínez y el gran teólogo gallego, D. Andrés Queiruga.

 VIDA DE MARIA-ANTONIA

1700-1760

"Deixaches que a Luz fixese

camiño no teu vivir..."

 

Falar dunha vida santa

tal como a vexo e sospeito

é unha empresa que me encanta

e achega grande proveito.

Neste lugar do Penedo,

hai máis de trescentos anos,

nace a nena Flavia Antonia

entre soños e traballos.

Coas súas lixeiras mans,

tecía, facía encaixes

e bordados de primor,

para a familia e abades.

De aprenderlle á nena a ler

ninguén coidou necesario,

que ela soa, espelida,

aprendeu sen silabario.

 

María Antonia Pereira

    sendo aínda moi mociña 

  casou co bo Juan Antonio, 

        fundaron nova familia.    

O home foise para Cádiz

buscando medios de vida,

e ela quedou en Baiona

coidando á criaturiña.

Aquelo trouxo incomodos,

e debilidades varias,

máis tamén foi ocasión

de afondar moito en pregaria.

 

  Acolleu este mandado,

  ollando a un Crucifixo:

  "sígueme" e non tordees, 

  non deixes o meu camiño.

  -Miña filla, non te canses:

  quero ser eu o teu Mestre.

  -Pois seguireite, abofé,

  erguida coma alcipreste.

Pasada unha ducia de anos,

despois de teren dous fillos,

trazaron facerse "irmáns"

tendo todos os permisos.

E foi polo san Xosé,

-tamén coma no casoiro-

cando deron este paso

cada un cara ao seu coro.

Fundar en vida un Carmelo

era teima desde nova;

conseguíuno, e non sen probas,

humanas e relixiosas.

Cuntis, Caldas e Baiona,

dando a volta por Sevilla...

e foi monxa en Alcalá,

antes de a ser en Galicia.

Descobre, e moi axiña,

que nos asuntos de Deus

as súas verbas son obras,

como han ser tamén nos seus.

 

 Despois de buscarlle sitio

 e de darlle moitas voltas,

 foise facendo en Santiago

un convento para as monxas.

  

 Mentres, vivían estreitas

nunha esquina de san Roque,

                                                                  e agardaban estrear

                                                           Carmelo con albaroque.

 Ela foi, por obediencia,

escribindo a súa Vida;

e tamén o Edificio...

para animar ás súas fillas.

Gardáronse estes escritos

coma un tesouro entre panos,

agora saen á luz

para os amigos e estranos.

O século, tan 'das luces',

sospeita do relixioso,

pero cunha fe vivida

faise un carreiro fermoso.

 

A "monxiña do Penedo",

-e sempre con sinxeleza-

vai por místicas congostras

amando sempre a pobreza.

E así, os seus escritos
rezuman sabeduría,
que, ao xuntarlle a humildade,
achegan ao Deus da vida.

Finou case aos sesenta

cos froitos propios dos santos

e no ceo e no seu claustro,

repousa dos sobresaltos.

Axiña empezan a busca

dos feitos de santidade

entre moitas testemuñas

de veciños e irmandade.

Mais aquelo foi parando,

sen saber moi ben por qué;

proclamada 'venerable':

¡teremos moito por ver! 

Grazas Deus Pai pola vida,
Grazas Alento de Amor,
Grazas por María Antonia
de Xesús, Noso Señor.

                    * 

 Este intento xa acabou;

non foi pouco atrevemento:

cantar unha vida enteira

e arrincarlle bo proveito.

            "O Morcego Troveiro"  (O Penedo, 9-4-2022)

Agradecimientos: Vaya nuestra enhorabuena y más cordial agradecimiento a don José-Antonio Seoane Ares, actual capellán de nuestra comunidad de carmelitas, autor -poeta y cantor- de la historia da nosa Monxiña, cuyo pseudónimo lo identifica bellamente en su faceta literaria: "O morcego troveiro", como hemos deseado firmar al finalizar este Romance....